Вариант на песента от Златоград. Троица братя града градеха денюм я градят, нощем са кръти. Троица братя кавул сториха: „Кутрону дойде рану вутирна, рано вутирна, с ранна прогюма, ще я вградим в дъно градън, в дъно градън, в среде темелян." Секу си любе любену каза Струнино любе Струна не каза ам си и рече: „Струно невесто, сутрина рано ти да ми станеш да си ми сториш ранна прогюма да си изкъпиш мъжкону дете да си отребиш 5 кила пшеница." Струна девойка ранко станала изкъпала си мъжкону дете, отребила е пет кила пшеница, сторила е ранна прогюма. Та стана Струна и си отиде и си отиде на бела града. Кога са Струна зададе Струнино любе, желно заплака. Струна девойка любе попита: „Оти ми плачеш Струнино любе?" „Как да не плача Струна девойко, упуснал съм си сребърен пърстен, сребърен пърстен с гюмюшен камен." „Не мой да плачиш Струнино любе, Струна ще влезе, извади гу ще." Възсукала е бели ръкаве и си ми слезе на дъно града да си извади сребърен пърстен, сребърен пърстен с гюмюшен камен. Тримина братя камен по камен, камен по камен, дърво по дърво... Струна невеста желно заплака и си на братя тихом продума: „Ой, миджу, миджу, ней-стари миджу, оставей си ми деснана страна, та да си хранем мъжкону дете."